Carolien Krijnen

Mia (vriendin van de fitness):

Lieve Marijke,

Het was een trieste maandagmorgen toen een ontredderde Toon me opbelde om te melden dat je overleden was.

Alle vrienden van de fitness waren triest toen ik hen dit mededeelde.

Je was een fantastische dame, een lieve vriendin, steeds bereid tot een praatje, een goed woord,een knuffel en een woordje van troost bij een moeilijk moment. Ik ga onze telefoongesprekken en onze babbel in de fitness erg missen lieverd.

Veel te vroeg nemen we van je afscheid. Maar je hebt voor altijd een plekje in mijn hart veroverd.

Dag lieve schat, ik ga je erg missen.

Willemien (jeugdvriendinnetje uit Breda):

Het was denk ik in 1957 dat Marijke en ik dikke vriendinnen werden.
We zaten in dezelfde klas op de Maria MULO in het centrum van Breda.

Marijke woonde vlak bij school en ik op een kwartier fietsen in ‘t Ginneken

In deze periode lag Marijke’s Moeder in de Klokkenberg,toen een kuuroord voor
TBC patienten.Iedere zondag gingen Marijke en haar Vader op bezoek bij haar Moeder en na afloop van dat bezoek bracht Vader Henk haar bij ons.Dat was erg handig voor hem want hij hield zich niet zo aan de huwelijkstrouw!
Marijke vond het altijd erg gezellig in ons gezin met 5 kinderen en een inwonende Opa en Oma.

We praatten over alles waarover opgroeiende meisjes praten, zoals onder andere jongens.
Ton werd natuurlijk ook “ doorgenomen “ en…… goed bevonden.

Toen Ton wat later ( Vader Henk was toen al uit het gezin vertrokken) aan Marijke’s Moeder meedeelde dat zij wilden gaan trouwen, vertrouwde hij haar toe dat Marijke een heel klein beetje zwanger was!
De trouwerij in het Begijnhof in Breda was heel knus en na hapjes en drankjes vertrokken Jan en ik spoorslags naar Middelburg om een dineetje klaar te maken voor het Bruidspaar dat hun Honeymoon bij ons zou doorbrengen.
De Bruid kon helaas niet genieten van het dineetje (ze was tenslotte ‘n heel klein beetje zwanger en was te ziek om te genieten.
En…… na een maand of 6 kwam Carolientje !! Wat was ze blij dat het een meisje was !!
Ik zou niet geweten hebben hoe je een jongen zou moeten opvoeden , vertrouwde ze me toe.

De eerste jaren na Carolientjes geboorte hadden we niet erg veel contact doordat we het beiden druk hadden met onze gezinnen. (Ik met een Marineman en 3 kleine
kinderen , JONGENS.
Maar als we elkaar dan belden liep de telefoonrekening wel erg op !!!

In de jaren 80 woonden wij enkele jaren in Engeland en moest Jan regelmatig in Brussel zijn en genoten we regelmatig gastvrijheid in Deurne en gingen dan van Jan’s onkostenvergoeding met z’n viertjes uit eten

Ik sla nu wat jaartjes over en herinner me de maand dat ik op uitnodiging een maand naar BALI ging en er een oplossing gevonden moest worden voor de verzorging van mijn Moeder die ik verzorgde (en naast me woonde) Mijn Moeder was inmiddels 90 jaar.
Marijke bood spontaan aan een week voor haar te komen zorgen omdat, zoals ze zei:”Je Moeder altijd zo lief voor mij is geweest vroeger”.

In 2001 was er plotseling iemand nodig om op een huis bij ons aan de overkant te komen passen. Toon en Marijke kwamen !!! Dat was gezellig !
Verschillende jaren heeft zich dit herhaald ,hetwelk onze vriendschap weer verdiepte.
Toon werkte nog in die tijd en was er dus niet altijd zodat Marijke dan de hele dag bij mij was. GEZELLIG !!

Vorig jaar toen Toon ‘n weekje naar ITALIE ging kwam ik haar gezelschap houden
en toen was haar grote zorg haar op handen zijnde aftakeling naar aanleiding van de diagnose ALZHEIMER die de doktoren haar hadden voorspeld , hetgeen gelukkig een verkeerde diagnose bleek.

Zoals U allen weet mankeerde Marijke van alles , psoriasis , reuma, hartproblemen
maar geen Alzheimer !! Maar Marijke klaagde nooit en aanvaardde dapper haar lot……..
Tenminste zo heb ik het ervaren.

Dank je wel lieve Marijke voor je vriendschap van al die jaren !!!

RUST IN VREDE !!!!!

Carolien (dochter):

En toen waren ze nog met 2.

Familie. De mijne is erg klein. Geen broers of zussen, geen ooms of tantes langs mama’s kant, die was enig kind. Langs papa’s kant nog maar één oom, en een handvol neefjes en nichtjes die we veel te weinig zien.

Alleen nog op gelegenheden als deze, een begrafenis van een ouder, en dan zeggen we elke keer weer tegen elkaar, “we spreken snel eens af, zodat we mekaar niet alleen op uitvaarten zien”
en dan komt dat er toch niet van.

Want hier zijn we weer, en nu is het mijn beurt. Mijn beurt om afscheid te nemen van mijn moeder.

De enige persoon in heel deze wereld die nog nooit boos op me is geweest. De enige in wiens ogen ik nog nooit één, zelfs niet een hele kleine, fout heb gemaakt. Mijn allergrootste supporter en fan.

Ik kan me geen enkel moment herinneren dat ze er niet voor me was. Vroeger, toen ze me van het koeienschooltje kwam halen zelfs al woonden we er recht tegenover.

Later, toen ik met Cathy, Anne en Nathalie te voet naar huis wandelde van onze school aan de Schotensteenweg. Elke dag stond ze voor het raam klaar en zwaaide ons enthousiast toe met een theedoek en er lag altijd wel iets lekkers klaar.

We veranderden van school, Cathy en ik. Onze moeders woonden naast elkaar, en ondertussen goeie vriendinnen geworden. Wij ook, en we brachten veel tijd met elkaar door. We keken samen naar het Eurovisiesongfestival, we vierden vaak bij hen Oudejaarsavond, super was dat, want die avond mochten we laat opblijven, al zaten we tegen elven knikkebollend voor de TV.

Elke zomer brachten we door in Knokke, in een appartementje in de Sterrenlaan, vlakbij het casino. Mama en ik zaten er heel de maand augustus, net als Cathy met haar moeder, en Katja met de hare, en elk weekend kwamen onze papa’s erbij.

Het was altijd plezant, net als onze vakanties samen op Mallorca waar Cathy en ik één keer de chance hadden dat we een dikke week eerder mochten vertrekken met haar vader, die goed op ons zou letten tot onze moeders aankwamen. Ik heb nog nooit zo weinig zon gezien tijdens een strandvakantie. Blacklight op de dansvloer daarentegen …

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets te kort ben gekomen. Niet mentaal, noch materieel; want alhoewel het soms armoe troef was ten huize Krijnen, ik heb daar nooit iets van gemerkt en kreeg altijd alles wat mijn hartje begeerde. We gingen regelmatig shoppen, mama en ik, dikwijls in Breda waar trendy kleding te vinden was voor een prikje in ketens die toen nog niet of amper in Antwerpen te vinden waren. Didi, V&D, P&C, en dat mijn ‘sjiekere outfits’ van de C&A kwamen, daar maalde niemand om.

We struinden voor tweedehandsspullen langs de kraampjes op braderijen in de Abdijstraat en de Driekoningenstraat toen die nog de allure en de aantrekkingskracht hadden van de Zomer van Antwerpen vandaag. Ja, mama was een kei in het scoren van koopjes, al had ze er veel voor over. Zo stonden we steevast twee keer per jaar om 6h ‘s morgen voor de deur van kledingzaak Julie in Lier voor de solden. Of was het om 5h.
En maar lachen.

Ik werd 16 en vond stilaan mijn eigen weg. Zo trok ik bijna elke vrijdag met bus 41 naar Oezewoeze, de jeugdclub in Schilde.

Ze liet me met een klein hartje gaan, maar papa moest me ten laatste om 23uur komen halen, anders werd ze ongerust. Na een paar weken bleef papa zelf nog een pintje drinken en waren we nooit voor middernacht terug, maar ze bleef op tot we thuis waren.

Toen ik alleen ging wonen bleef ze me groenten en fruit toestoppen, en liters zelfgemaakte soep omdat ze er zeker van was dat ik niet gezond genoeg at en niet voor mezelf kon zorgen.

Ze is waarschijnlijk een kleine dood gestorven toen ik, alleen, in mijn allereerste firmawagen op weg naar een bruiloft van de weg slipte en tegen een grote boom knalde.

Dat was die ene keer dat ze niet naast de telefoon zat om te horen hoe het met me ging. De verplegers van het ziekenhuis wilden haar zeggen dat haar dochter in een coma lag. Die spraken dat dan maar in op het antwoordapparaat, een bericht dat ze pas heel laat, nadat ze zelf van een feestje thuiskwam hoorde, en ze heeft dat zich waarschijnlijk nooit vergeven.

Uren en dagen zat ze aan mijn ziekenhuisbed in Brussel, maar door de opgelopen hersenkneuzing was ik dat alweer vergeten nog voor ze in de lift stapte om thuis een paar uur te gaan slapen.

Ze bleef bemoederen, ook toen ik ging samenwonen met Kristoffel en ze heel ons huisje een grondige poetsbeurt gaf, tot zelfs de kelder toe.

En ze is nooit, maar dan ook echt nooit langskomen zonder dat ze iets bij zich had. Nieuwe vaatdoeken, schoonmaaksponsjes, pindakaas, wegwerpwashandjes, tijdschriften, drop, kattensnoepjes, een haarspeldje, een potje gezichtscrème, een nagellakje of een lippenstift… je kunt het zo gek niet bedenken.

Ik kan me ook niet herinneren dat ze ook maar één keer nee tegen me heeft gezegd. Alles kreeg ik. Een ellenlange lijst goudvissen en hamsters. Een kanarie, cavia, konijn, en zelfs een hondje. Sheba.

Dat ik uiteraard vanzelfsprekend achterliet toen ik alleen ging wonen zodat zij er verder voor moest zorgen, tot het lieve stokoude beestje haar laatste adem uitblies in onze armen.

Of die skivakantie met Maddy, alhoewel mama en papa het echt niet breed had toen. Maar ik wilde zo graag gaan dus …

Nee, ze zei nooit nee tegen me.

De laatste twee jaar ging mama snel achteruit. En nu, net als elke dochter waarschijnlijk, denk ik bij mezelf dat ik er de laatste tijd te weinig naar toe ben geweest, niet vaak genoeg heb gebeld, en dat we te weinig dingen samen hebben gedaan.

We waren dan ook erg verschillend. Mama zal nooit hetzelfde boek een tweede keer lezen. Ik verslind mijn lievelingsboeken regelmatig tot ik ze bijna woordelijk kan navertellen. Marilyn Monroe en katten doen haar niet zoveel, en ik kan dan weer niet koud of warm worden van onze Koninklijke families. Want ja, wij hebben er twee, de Nederlandse en de Belgische.

Mama keek graag naar ‘Sturm der Liebe’ en ik mis geen enkele aflevering van  the ‘Bold & the Beautiful’. En ik word zenuwachtig wanneer ik langer dan 2 uur heb stil gezeten. Actie moet ik hebben. En mama wou vooral rust.

Het ging snel. De rollator was amper ingelopen, of daar was een scooter. Die werd vervangen door een leenrolstoel, en van de definitieve rolstoel – hoe blij ze er ook mee was – heeft ze jammer genoeg niet lang plezier, en vooral gemak gehad.

Ze werd oud, terwijl ze helemaal niet oud is geworden. Er mankeerde vanalles aan, jammer genoeg, en ze onderging het allemaal lijdzaam. Zonder klagen. Geen verschillende stadia van verdriet. Geen ontkenning, boosheid, vechtlust, depressie. Alleen maar aanvaarding.

Het verwonderde mij, en ik begreep het niet. Ze kwam amper buiten, en sliep veel. Heel veel. Gelukkig was papa er om voor haar te zorgen, en haar mee op pad te nemen, en dat deed hij, en dan spraken we af in de stad voor een terrasje en moest ze daarna 2 dagen bekomen.

Ik vroeg me af hoe ze invulling aan haar dagen gaf en of ze nog wel voldoening haalde uit haar leven, wat erg eentonig begon te worden.

Maar volgens mij is ze best tevreden van ons heen gegaan.

De afgelopen dagen heb ik met mijn neus in tientallen fotoboeken gezeten om de filmpjes die jullie hier zien samen te stellen. En toen zag ik het.

Zo verschillend zijn we niet. Ze was een gangmaker op feestjes. Had veel vriendinnen. Ze rookte in haar jonge jaren, en heeft op verschillende foto’s een glas in haar hand. Ik zag haar op een tennisveld in een kort rokje, op de fiets, zelfs op een paard. Zingend, zelfs dansend. Altijd met een grote lach op haar gezicht, en met plezier poserend voor bekende landmarks tijdens de reisjes die ze met papa heeft gedaan.

Ze was heel actief, toen ze dat nog kon, en ze genoot er zichtbaar van.

Het was een gevuld leven, met heel veel fijne momenten. En bedankt aan jullie allemaal om daaraan te hebben bijgedragen.

Mijn vader had ook graag iets gezegd tijdens deze dienst. De volgende woorden komen recht uit zijn hart, maar voor de gelegenheid uit iemands anders mond.

Mijn vriendin Kiki.

Toon (echtgenoot, voorgelezen door Karin Van Hoorick)

Marijke, lieve schat, ik laat mijn gevoelens vertolken door Kiki, omdat ik vrees anders te emotioneel te worden.

“Whatever love means” zei Prins Charles, toen men hem vroeg of hij van Diana hield.

Wij wisten “what love means”.Het begint met een “coup de foudre” verliefdheid op het eerste zicht. De eerste ontmoeting met dat ademloos mooie, slanke blondje, dat in een lage leunstoel onderuitgezakt, een “pas de deux” uitvoerde met haar ongeloofelijke lange benen. Ongeëvenaard baltsgedrag, waar menig paradijsvogel een voorbeeld aan kan nemen.

En ook een heel stuk zediger dan Sharon Stone in “Basic Instinct” Ik opgetogen terug naar België, jij thuiskomen, mama wakker maken, “Ik heb een “toffe peer” gezien.” Dat was de uitdrukking in die tijd.

Al heel snel kregen we verkering en accepteerde mijn familie met de nodige scepsis dat opgedirkte vrouwtje met haar rode nageltjes en gestifte lippen. Het zou je handelsmerk blijven. Ik pendelde op woensdag en in het week-end van Schilde naar Breda, hevig hopend dat mijn tweedehands zescylinder open sportwagen, eens een keer nièt de geest zou geven. Als ik, soms met de bus, vaak liftend, aankwam logeerde ik bij Muis, mijn oudste zuster.

Je werkte als 4-talig telefoniste bij Zwanenburg conserven. Omdat onze vakanties niet samenvielen en ik toch bij je wilde zijn, ging ik tijdens mijn verlof daar bijklussen. Staand boven een bassin met tonnen zilveruitjes moest ik met een houten stok proberen opstroppingen en overstromingen te vermijden. Ik stonk zo hard dat ik me bij Muisje al voor de voordeur moest uitkleden om dan in mijn onderbroek de douche in te gaan.

Je kortstondige carrière daarvoor, bij de grenswisselkantoren, hadden al geleerd dat je absoluut niet goed was in rekenen, wat af en toe resulteerde in kasverschillen. Het bleek ook de reden dat we ietsjes vroeger trouwden dan we van plan waren. Omdat Zwanenburg je niet wilde laten gaan, duurde het nog 2 maanden voor we eindelijk konden verhuizen naar de Condorlaan in Deurne. De Sportwagen werd ingeruild voor een “deux chevaux”, ik er mee de baan op als vertegenwoordiger in snoepgoed, jij, eenzaam achter het raam, babykleertjes breiend en kijken naar de mevrouw aan de overkant, met dezelfde bezigheid. Het maakte Bernadette tot je eerste belgische vriendin.

We verhuisden naar de Haviklaan, om de hoek, waar Carolien in het “Koeienschooltje” haar nieuwe vriendinnetje Cathy leerde kennen. Haar ouders, Monique en Rik werden ons tweede koppel vrienden. Ik veranderde voor de derde keer van job, het zou niet de laatste keer zijn.

Jij bleef thuis met als hoogtepunten het ontbijt met Carolien en haar thuiskomen van school. Onder aan de trap begon ze al met het relaas van de afgelopen dag. Ik denk dat daar de basis werd gelegd van haar latere “flux de bouche”

Na een aantal jaren wilde je toch weer aan het werk en dat liep via diverse uitzendkantoren.

Tijdelijke jobs als telefoniste bij o.a. Gyproc, Crown Cork en Umicore dat toen nog Union Minière heette. Hilde werd er je volgende vriendin en omdat het met Mark ook goed klikte werd het een hechte vriendschap, bezegeld door vele etentjes en een vacantie in de Ardèche. Redelijk oneerlijk verdeeld, omdat Hilde’s kooktalent door ons nooit te evenaren viel.

Na een paar teleurstellende ervaringen bleef je thuis, volkomen tevreden met je taak als moeder en huisvrouw. Ik hobbelde van de ene job naar de ander, soms vrijwillig voor een carrièreswitch, een aantal keren gedwongen door een faillissement of een concordaat.

De wilde sixties gingen aan ons voorbij alhoewel we wel ons deeltje claimden van de avondjes uit met de etentjes vooraf en de toen gangbare bals in de stad. Temidden van een vrolijke bende met Rik en Monique en de Gaspards, kon dat duren tot de vroege uurtjes. Het was een gezellige maar wilde tijd. Alvorens dat beloofde flink uit de hand te lopen haakten we af. Terwijl om ons heen een aantal relaties op de klippen liepen hield de liefde ons bijeen als gezin, na die eerste verliefdheid, ook in moeilijke jaren. Soms turbulent, als een cake-walk naar de top en dan weer met dichtgeknepen kniën suizend naar beneden. Liefde, wat Marijke betreft onvoorwaardelijk, mijn vele fouten bedekkend met de spreekwoordelijke mantel. Moederliefde, voor Carolien, zo vast, zo groots, zo onwankelbaar, dat hij misschien af en toe beklemmend moet geweest zijn. Elkaar graag zien… en bij graag zien, hoort vooral ook –door de vingers zien –. Kolonnes slakken zijn er in al die jaren gepasseerd en op weinigen werd zout gelegd. Mijn uitspraken, soms lief, soms kwetsend, soms goedbedoeld, maar vaak zó onnadenkend gedebiteerd, zoals alleen een man kan doen.

Spreken over al haar kwaaltjes en zeggen; “Ik ben eigenlijk blij dat jij ze hebt, want als ik dat allemaal zou mankeren, zou ik nogal chagrijnig zijn”.

Goedbedoeld, maar o zo onhandig. Gelukkig begrijpend aanvaard als compliment.

Je hebt in al die tijd geen “Steen verlegd in de rivier”, dat was niet jouw betrachting. Liever obstakels vermijden en ze zéker niet aandragen. Laat maar rustig kabbelen dat beekje. God’s water over God’s akker laten lopen. Dat was jouw stijl. “Don’t make waves.” Rustig, best gelukkig in je rol van jonge moeder, soms eenzaam, in die tijd voor Skype en internet. Zeldzame en dure telefoontjes naar huis, naar Oma die steeds met ongeduld wachtte op haar kleinkind, dat in tegenstelling tot wijzelf, haar pijnlijk propere huis volledig op zijn kop mocht zetten

Je was met je gevoel voor humor graag gezien door je omgeving, met iedereen sloeg je een praatje door je vlotte contactvaardigheid. Van de meisjes in de supermarkt tot de mensen in de bibliotheek. Je was ook pragmatisch, rationeel ;”met een zieke kanarie ga je niet naar de dierenarts, want voor 25 frank koop je al een nieuwe”. Dan weer volkomen irrationeel, wanneer je van de ene naar de andere supermarkt reed, omdat de radijsjes daar 40 ct goedkoper waren. Trots op je zuinig beheer van de huishoudportemonnaie. Voorbijgaand aan het feit, dat de verloren tijd en de afgelegde kilometers, in geen enkele verhouding stonden tot de verminderde prijs. Prijsbewust, om op die manier jouw bijdrage te leveren aan ons huwelijkskapitaal. Nooit veeleisend voor jezelf, snel tevreden met wat je had of kreeg.

Met de jaren kwamen ook de kwalen, je grossierde er helaas in en het meest ingrijpend waren wel je 6 bypassen al zo’n 25 jaar geleden. Laten we over al de rest zwijgen. Na elke operatie was je al weer direct na de recovery je opgewekte zelf en zat je volledig opgemaakt en gecoiffeerd rechtop in bed. Uiteraard heeft al die miserie een tol gevergd en werd je wat minder actief, maar klagen deed je niet, je schikte je in je rustige bestaan met als afleiding , je man, je dochter en je vrienden. De week-ends meestal doorgebracht op de tennisclub, waar het vaak ook heel gezellig kon zijn.

Carolien vond stilaan haar eigen weg en het werd stiller in huis. Haar Poedel “Sheba”

bleef nog een aantal jaren, maar op honden staat helaas een houdbaarheidsdatum.

Minder zorgen, maar ook minder leven in huis, het werd al wat stiller.Toch deed je er alles aan om sfeer scheppen. Een feestelijk gedekte tafel en na het eten een tiental kaarsjes aansteken in de living voor de gezelligheid, om daarna prompt in slaap te vallen op de bank. Overgeleverd aan je hypersomnie, vredig in Morpheus armen.

Meer dan dertig jaar bleef hij meedogenloos als rivaal, alhoewel onschuldig in zijn acties. Als je slaapt voel je geen pijn en wat slaapt slijt niet. Dat laatste bleek op de lange duur toch een misvatting.

Via Willemien raakten we aan de huisoppas en dat beviel zo goed dat we beslisten om na mijn pensionering dit veel vaker te gaan doen. We schreven ons in bij Taxistop en Holiday link en werden bedolven onder de aanvragen. Vooral na de uitzending in “Vlaanderen Vakantieland” hadden we de goede adressen maar uit te kiezen. Als referentie was de passage op het paleis te Laken en de handshake van koning Albert de max. Weliswaar op eigen verzoek onbezoldigd, maar levend als miljonairs op kosten van een ander beleefden we gouden tijden. De droom van elke Hollander

Gezondheidsproblemen dreven ons er toe om onze actieradius te beperken tot rond Antwerpen. De nabijheid van spoeddiensten bleek noodzakelijk, maar in Schoten of Schilde was er ook vraag genoeg. Nieuwe aanvragers bleken vaste klanten te worden waar we meerdere malen per jaar gingen “housesitten”. Toch kwam hier na een aantal jaren ook sleet op door de vanzelfsprekendheid waarmee er beroep op je gedaan werd en de optredende sleur van de herhaling. Na een aantal slechte zomers, besloten we er mee te stoppen.

Dat wijn beter wordt door hem jaren te laten liggen kan voor sommige “cepages” waar zijn, voor mensen is dit niet van toepassing. Ondanks een abonnement voor de sportschool werden alle inspanningen zo veel mogelijk geweerd en koos je, onherkenbaar als onze eens zo vrolijke en levenslustige Marijke stilaan voor een haast vegeterend bestaan. Een opspelende schildklier veroorzaakte een fikse aanslag op je gestel en alle bestaande en bijkomende kwalen waren er wat te veel aan. Uitstapjes naar de boot van Albert en Monique werden onhaalbaar en andere dromen konden niet worden gerealiseerd.

Lieve schat, ik ben je dankbaar voor de meer dan 50 jaar die we samen hebben doorgebracht., Dankbaar dat je alles hebt gegeven wat je te geven had. Dankbaar voor ons grootste cadeau Carolien en ook, hoe contradictorisch dat het moge klinken, je hele rustige, kalme, pijnloze dood. Ik weet zeker dat, indien je de keuze zou hebben gehad, dit je laatste wens zou zijn geweest.